پا در گلیم هنوز - یادداشتی برای شهدای غواص
همیشه توی دلم بود که من هم جزو آنها باشم ولی آن روز وقتی رسیدم دیر شده بود و بچه های غواص را انتخاب کرده بودند. می‌دانستم یکی از راههای رسیدن همین راه است. راه پروانگی. پرواز. دریایی شدن و خاکی بودن. حتی راه بندگی از همین راه می گذشت. اما چه فایده هر وقت می رسیدم دیر بود و کار از کار گذشته بود. مانده انم آنها در قنوتشان چه می خواستند که همیشه در صف اول بودند و من و امثال من در صفهای آخر.
دیر رسیدن و پشت سر بودن عادت دیرینه ای بود و هست و رازش را نمی دانم. حالا هم بعد از این همه سال باید پشت سر تابوتهای سبک دوستان قدمیمی و صمیمی قدم بردارم و مویه کنم. با این حال بعضی وقتها توی دلم بهشان بد و بیراه می گویم. که چرا اینقدر بی معرفتند و پشت سرشان را هم نگاه نمی کنند. شاید هم نگاه می کنند و به ما و حال این روزهایمان می خندند. البته اگر بخندند که بیشتر حرصم می گیرد.
گفتم بی‌معرفتند اما خدایی‌اش نیستند. آنها برگشتند؛ یکی یکی و چند تا چند تا. اصلا شاید بخاطر همین روزها خشک و بی برکت برگشته اند.
آنهایی که روزی در عمیلیات خط شکن بودند آمده اند تا در جلوی ما حرکت کنند و خط شکن باشند و ما را به دنبال خود بکشند. مایی که سالهاست خودمان و آنها را فراموش کرده ایم.
آمده اند تا دست دلمان را بگیرند و آینه جلویمان بگذارند و خودمان را به خودمان نشان دهند.
دست بسته آمده اند تا گشاینده دستهای بسته ما باشند و از اسارت روح و جسم رهایمان کنند.
از دل خاک آمده اند سبکبار و سبکروح تا خاکی بودن و رها بودن را به ما یادمان بدهند.
با دهانی بسته آمده اند تا بگویند سکوت جایز نیست.
این برو بچه های غواص همچون ماهیان دریای آزادگی بودند و از عملیات آبی خاکی برگشتند. اصلاچه فرق می کند آب یا خاک؟ وقتی روح بزرگ باشد، دل همه کاری می تواند بکند. حتی جسم را هم به دنبال خود می کشاند.
رفقای عزیز!
حالا که آمده اید بمانید و با ما باشید. بمانید و هوای ما را داشته باشید. عکسها شما نشان می دهد که شما همچنان جوان و پر انرژی هستید و هنوز می توانید مثل همیشه حرف اول را بزنید. با شما هستم! پا در گل مانده ایم. دستمان را بگیرید. همین!
http://www.mehrnews.com/news/2880287/شهدا-دستمان-را-بگیرید-که-پا-در-گل-مانده-ایم
عبدالرحیم سعیدی راد