کتیبه زخم

شاعر: عبدالرحیم سعیدی راد (شاعر)

غوغایی در قلب زمین برپا شده بود. همه کائنات چشم به لب های خورشید نینوا دوخته بودند. تمام کربلا تنها یک جمله شده بود: آیا کسی هست مرا یاری کند؟

در عالم بالا ولوله ای افتاده بود اما در زمین، سکوت بود و سکوت.

در سکوتی که همه ملک عدم را برداشت

ناگهان کودک شش ماهه علم را برداشت

 و به ناگاه صدای نازک نوزادی به یاری آمد و از دستان حضرت خورشید بالا رفت.

صدای مهربانی در دشت طنین انداخت: اگر به من رحم نمی کنید، به این طفل رحم کنید. از سمت سیاهی؛ پاسخی به شکل تیری سه شاخه حرکت کرد. طفل شیرخواره پرپر شد و آنقدر بال و پر زد تا کبوتر شد.  ای شش ماهه ترین سرباز امام، تو کوچک ترین سرباز عاشورا لقب گرفته ای؛ اما کسی که سپر جان امام باشد بزرگ است. بزرگتر از آنهایی که دیدند و سکوت کردند. بزرگتر از همه آنهایی که به امام نامه نوشتند اما از دشمن امان نامه گرفتند. بزرگتر از آنهایی که می توانستند، اما به یاری نیامدند.

قربان گلوی پاره ات یا علی اصغر!

https://www.magiran.com/article/4208493