ای بهترین میزبان هستی! ایستگاه اول ماه، نامه‌ای ست که از تو به دستم رسیده است.

مرا به میهمانی دعوت کرده‌ای در حالی که راه و رسم آن را نمی‌دانم.

حتی نمی‌دانم چرا از بین این همه انسان، مرا پذیرفته ای.

اما مگر می‌شود کریمی، تو را بخواند و دعوتش را رد کنی؟

 پس می‌آیم. با تمام قلبم.

با همه سلول‌های وجودم که آن را هم تو به من بخشیده‌ای. 

می آیم اما با دست‌هایی خالی... که با دلی پراز امید، آنها را به سمت تو دراز کرده‌ام.

حالا از تو می‌خواهم که درهای رحمتت را به روی من بگشایی. همین!

(سعیدی راد)

http://www.ion.ir/news/691380